Op haar vijfde soloalbum is er nog maar weinig over dat herinnert aan haar kinderjaren met haar stem die de mooiste klanken voortbracht. Op haar zeventiende wil Charlotte vooral succes vieren met popnuziek. Dat is gelukt met dit album dat maar liefst vier Amerikaanse hitsingles bevat, waaronder "Call My Name" en "Crazy Chick." (GT, Muziekbank)
Orkestrale score voor de bekende film van Ron Howard met Russel Crowe over wiskundige John Nash. Deze muziek gooit hoge ogen bij liefhebbers van filmmuziek en werd genomineerd voor een Oscar. Sopraan Charlotte Church verleent haar medewerking aan een aantal nummers.
Kindsterretjes kúnnen, als ze eenmaal volwassen zijn, soms uitgroeien tot eigenzinnige en bijzondere creërende artiesten. Charlotte Church is daar een treffend voorbeeld van. Dat heeft u al kunnen horen aan de eerste serie van drie EP's die we gebundeld hebben tot één item. In haar geplande serie van vijf EP's zijn we aanbeland bij aflevering vier. "En wederom weet ze ons weer te verrassen: artpop, elektro, triprock... en dat alles her en der met wat funky toefjes. Korte songs die in hun beperkte duur soms alle kanten lijken op te vliegen maar toch een geheel blijven. Prijsnummer is de afsluiter Love, waarin het op een gegeven moment wel lijkt alsof The Gathering als begeleidingsband fungeert, want de zware passage in het midden van de song had zo op het album How To Measure A Planet? van die band kunnen staan. Church is een fascinerend artieste, die zich heeft omringd met een pool van muzikanten die haar in staat stellen haar muzikale fantasie volledig de vrije loop te laten." (Chris Bekhuis, Xymphonia)
Het kindsterretje dat rond de millenniumwissel met suikerzoete 'klassiek-pop' successen vierde is intussen volwassen. En net als bijv. Stevie Wonder rond 1970 laat ze nu horen waar ze zélf artistiek voor staat. En dat is niet gering! Méér nog dan Wonder indertijd neemt ze het heft in eigen handen en brengt ze haar eigen muziek in eigen beheer uit. Belangrijker: ze blijkt naast enorme vocale kwaliteiten ook grote compositorische gaven te hebben. Haar stem kan ze in een oogwenk van raadselachtig fluisterniveau omschakelen naar misthoornformaat. Haar muziek is fascinerend en raakt aan diverse subgenres. Soms is de invulling heel elektronisch, waarbij Björks "Homogenic" in gedachten springt. Andere songs zijn fantasierijk op een meer rockender wijze ingevuld. De Kate Bush van "Never Forever" komt dan meer in de buurt. Maar dit is toch vooral een enorm muzikaal statement van La Church zelf op drie EP's waarin een ontwikkeling hoorbaar is. "One" is nog het meest poppy; het slot van "Three" ronduit overweldigend.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
