Vijf deelnemers aan een bakwedstrijd hebben ieder hun redenen om deze competitie met elkaar en met zichzelf aan te gaan.
Liz is kinderarts en heeft toevallig dienst als de baby van haar beste vriendin wordt binnen gebracht met een verdachte hoofdwond. De verklaring van de moeder klopt niet en Liz ziet zich gedwongen om Jeugdzorg en de politie erbij te halen.
Vijf deelnemers aan een bakwedstriijd hebben ieder hun redenen om deze competitie met elkaar en met zichzelf aan te gaan.
Als een politicus wordt beschuldigd van verkrachting, wordt langzamerhand duidelijk dat er achter zijn charmante uiterlijk een onverkwikkelijk geheim schuilgaat.
Bijzondere editie, met een 48 pagina's dik Nederlandstalig biografisch boek over de zangeres, met prachtige foto's. "From 1961-1962, Vaughan recorded two albums while accompanied by just guitar and bass. Her 1962 outing for the obscure Reactivation label remains out of print, but her earlier set with guitarist Mundell Lowe and bassist George Duvivier was finally reissued in 1997, along with one previously unreleased selection ("Through the Years") taken from a slightly earlier exploratory session with the same players. Surprisingly, Lowe only has one solo, so the emphasis throughout is exclusively on Sassy's magnificent voice. The program mostly sticks to ballads, with a couple of exceptions (most notably "Great Day"), and is a quiet and intimate affair, with Vaughan more subtle than she sometimes was. Despite a lightweight version of "My Favorite Things" that will not remind listeners of John Coltrane, this is an excellent set with some fine jazz singing." (Scott Yanow, Allmusic)
"Meestal werden strijkers op jazz-albums hoofdzakelijk ingezet ter ondersteuning en de arrangeur gebruikte veel liggende noten; met vaak enkel een harmonische functie. Er werd nog niet zoveel risico genomen en het was nog niet zo avontuurlijk. Er waren ook arrangeurs die verder durfden te gaan. Het werd in die tijd mode om een dergelijke productie te maken met strijkers en een instrumentale solist, maar ook de combonatie zang met strijkers werd een heel geliefde en misschien wel meest gebruikte combinatie met grote bezetting. Deze plaat uit 1958, met arrangeur Quincy Jones, is daarvan een goed voorbeeld." (Joan Reinders, leider van het New Millennium Orchestra, zoals behandeld tijdens Luisterrijk, 2 oktober 2010)
"This album captures Vaughan at her best and most relaxed, stretching out on a set of late-night torch songs and ballads. With a trio including Jimmy Jones on piano, Roy Haynes on drums, and Richard Davis on bass, Vaughan is simply captivating, easily disproving the notion that, to be entertaining, singers needed inventive arrangements and multiple voices (instrumental or otherwise) behind them. Her unerring sense of rhythm carries her through every song on this set, whether the occasion calls for playfulness and wit ("Thou Swell", "Honeysuckle Rose") or a world-wise melancholia ("Willow Weep for Me"). Her accompanists are a valuable anchor, with Haynes' drumming just as precise as Sassy's vocals and Jones' piano solos adding additional vitality." (John Bush, Allmusic; waardering: 4,5 uit 5 sterren)
Enkele jaren voor haar dood werkte de beroemde zangeres met Braziliaanse muzikanten als Milton Nascimento aan dit zwoele latinjazz-album. Vaughans stem had intussen een navenant ander (donkerder) timbre dan in haar topjaren en ze zingt ook lager, maar ook op leeftijd geeft ze schwung en zeggingskracht aan de stukken die o.a. van Nascimento's hand zijn. De albumproductie was in handen van Sergio Mendes.
"Vaughan ended her longstanding and career-defining tenure at Mercury with this fine set from 1967. ... Vaughan effortlessly ignites such chestnuts as "Take the 'A' Train" (one of the best interpretations of the Billy Strayhorn classic), "I Want to Be Happy," and "Sweet Georgia Brown." She also dips into some rarely heard gems like Richard Rodgers' "The Sweetest Sounds" and Cy Coleman's "On the Other Side of the Tracks." Uncharacteristically, Vaughan also digs into the B.B. King favorite "Everyday I Have the Blues," which, while impressively delivered, demonstrates why her forte was not the dirty lowdown side of the musical coin. Vaughan, however, does shine on a blues-tinged version of Irving Berlin's swinger "All Alone," showing she certainly could convey a dusky mood in the right setting. As usual, Vaughan rides in style throughout, compliments of some fine arrangements ... the backing band here is equally impressive. ..." (Allmusic)
De Braziliaanse bossanova was al sinds de vroege jaren '60 naar de Amerikaanse jazzwereld en de Jobim-compositie "Wave" stond al een decennium op het vaste live-repertoire van de Amerikaanse jazzzangeres. Toch duurde het tot 1977 eer Vaughan een compleet album opnam dat was gewijd aan op bossanova geschoeide latinjazzliedjes. Ze toog voor de opnamen naar Rio de Janeiro, voor een samenwerking met de Braziliaanse producer Aloysio De Oliveira. Deze wist een aantal hot shots der Braziliaanse muziekwereld naar de studio te lokken: Tom Jobin speelt piano op twee door hemzelf aangeleverde stukken. Milton Nascimento gaat op de door hem geschreven songs zelfs in duet met de diva. Vaughan zet haar flinke bereik en gepatenteerde stemsoepelheid in om dit materiaal te laten schijnen.
In de Verve Master Edition. Naast de twee LP's uit 1957 zijn diverse niet-gebruikte (vaak incomplete) takes toegevoegd op CD2. Met een overvloed aan zoetige strijkersarrangementen waren deze adaptaties wel gericht op een breed publiek.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
