"This 2CD set consists of recordings made during a two-night stop at the L.A. Forum. While different versions of the concert audio have been available, this edition represents the unabridged set list the band played, and includes six songs not previously released in any form. Among those tracks are a rowdy, nervous send-up of the "Rumours" single “Don’t Stop,” along with especially emotional performances of other "Rumours" tracks “Dreams” and “Never Going Back Again.” The band goes further back in the Mac catalog for a spirited version of the Peter Green-era scuzzy riff rocker “Oh Well”. Though "Mirage" was somewhat toned down in comparison to the wooly weirdness of "Tusk", the band still turns up the energy on songs from the album like “Hold Me” and “Love In Store,” translating the laid-back tunes into rockers capable of moving an enormous crowd. The immediacy of the live setting reveals a group of precise musicians who were still able to tap into the emotional chaos inherent in their band." (AllMusic)
""Rumours" is de ultieme break-upplaat, een soap die steeds weer door nieuwe generaties wordt herbeleefd. Het kan zomaar gebeuren dat Fleetwood Mac binnenkort voor de vierde keer met oude liedjes hoog in de internationale hitlijsten komt. Dat "Rumours", het album met klassieke hits als "Go Your Own Way", "Don’t Stop", "The Chain" en "Dreams" wéér een glorieuze comeback gaat beleven. Nou ja, niet precies hetzelfde album, maar een variant erop: "Rumours Live", een album met opnamen van het concert dat de band in 1977 gaf in The Forum in Los Angeles. Op deze nieuwe plaat, die in september 2023 verscheen, staan (bijna) alle nummers van "Rumours" in een puntgave live-uitvoering. Dus het is niet ondenkbaar dat het enorme succes van Fleetwood Macs elfde studioalbum, dat om de zoveel tijd als een veenbrand oplaait, op zijn livezusje zal afstralen." (Volkskrant) Op de setlist staan ook de nodige oudere FM-nummers, waaronder zelfs "Oh Well" uit de Peter Green-tijd, hier gezongen dor Lindsey Buckingham.
Opnamen van een concert van de Brits-Amerikaanse popgroep in San Francisco.
Titel afkomstig van interne bron. - Videoversie van de gelijknamige film. - Verenigde Staten : Warner Reprise Video, 1987. - Engels gezongen en gesproken, 7 talen ondertiteld. - Bevat o.a.: The chain, Everywhere, Little lies, Oh well, Songbird. - Live optreden van de groep in The Cow Palace, San Francisco op 12 en 13 december 1987.\n\nRegistratie van een uur van (een deel van) een Fleetwood Mac-concert uit december 1987. Lindsey Buckingham had de band meteen na het verschijnen van het "Tango In The Night"-album verlaten omdat hij geen sjoege had om op tournee te gaan. Hij werd vervangen door de bevriende gitaristen Rick Vito en Billy Burnette. Het schijnt dat Fleetwood Burnette vroeg, maar dat die alleen wilde toetreden als ook Vito lid van de groep mocht worden. Een situatie die vergelijkbaar is met de toetreding van Buckingham, dik 12 jaar eerder. Die wilde alleen als zijn toenmalige lief Stevie Nicks ook mocht. Van "Tango In The Night" ontbreken, op de DVD althans, de geheide Buckingham-hits op de setlist. Opvallend is wel de aanwezigheid van Nicks' solonummer "Stand Back". En Rick Vito mag twee Peter Green-classics zingen: de blues "I Love Another Woman" van het Fleetwood Mac-debuut uit 1968 en een korte versie van "Oh Well" van "Then Play On" uit 1969. Fleetwood zelf geeft een show met in zijn kleding verstopte drum pads.
Warner Bros 925 838 2
Warner Brothers 256344
Op 5 februari 1970 speelde Eric Clapton even mee bij een concert van Fleetwood Mac, wat ontaarde in een 17 minuten lange jam. Natuurlijk was er iemand lijp genoeg om daar een opname van te maken en kopieën daarvan circuleren sindsdien onder fans. Deze CDR heeft er daarvan vier verzameld, met kleine onderlinge verschillen in de nabewerking. Zo was er lang een opname in omloop op verkeerde snelheid. De eerste twee hebben daarom een mastering met gecorrigeerde tape-snelheid. De vierde laat een rauwer ongerestaureerde versie horen, wat wel interessant is voor freaks, om te ontwaren waar men in de andere versies de kwaliteit heeft weten op te kalefateren. Wat krijgen we te horen? Een mid-tempo bluesrockjam met wat solomomenten voor Clapton en Eric Green - en waarschijnlijk ook Danny Kirwan. Die laatste speelt sowieso mee; Jeremy Spencer niet, hoewel hij toen nog wel officieel lid was van de band. Een opzienbarende ontdekking kunnen we deze opnamen niet echt noemen, historische waarde heeft het zeker.
"Fleetwood Mac leverde na een bestaan als bluesband in de tweede helft van de jaren 70 een nagenoeg perfecte poptrilogie af, maar ook het uitstekende Tango In The Night uit 1987 mag best een klassieker worden genoemd Ik was in 1987 niet zo onder de indruk van Tango In The Night van Fleetwood Mac, maar na de fraaie reissue uit 2017 ben ik het album anders gaan zien en horen en ben ik steeds meer onder de indruk geraakt van het album. Op Tango In The Night neemt Lindsey Buckingham de regie en sleept hij het succesvolle jaren 70 geluid van de band op knappe wijze de jaren 80 in. Lindsey Buckingham heeft het geluid van de band op Tango In The Night grondig gemoderniseerd, maar het klinkt nog altijd onmiskenbaar als Fleetwood Mac. De band leverde met Fleetwood Mac, Rumours en Tusk drie onbetwiste klassiekers af, maar Tango In The Night uit 1987 is er wat mij betreft ook een." (dekrentenuitdepop.blogspot.com)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
