Concert, opgenomen op 3 juni 1989 in de Alice Tully Hall, New York .\n"Musicologist/conductor Gunther Schuller discovered and restored this massive, 130-minute work by the late bassist, then presented it in concert in New York in 1989. Scored for 30-piece jazz orchestra, Epitaph is thought by Schuller to have been worked on between 1940 and 1962. Amazingly enough, six of the players specified in the score appear on this recording. Some of the sections are familiar to Charles Mingus fans from small-band recordings, particularly "Better Get It in Your Soul," "Monk, Bunk, & Vice Versa (Osmotin')," and "Peggy's Blue Skylight," and there was an attempt to record this work for United Artists in 1962. Schuller makes a case for this work as a unified, 18-movement work in his extensive notes to this set. There is definite evidence that this is how Mingus himself thought of it as well. There is plenty of great big-band writing here, and some fine soloists, notably Bobby Watson, Randy Brecker, George Adams, and Wynton Marsalis." (Stuart Kremsky, Allmusic)
"Aan de vooravond van de "Epitaph"-tour verbijsterde gitarist K.K. Downing de Priest-fans door na een dienstverband van een slordige 40 jaar zijn biezen te pakken. Het betekende het einde van een van de meest geliefde gitaarduo's uit de metal. Achterblijver Glenn Tipton kreeg echter de jonge Richie Faulkner aan zijn zijde en wat bleek tijdens de tournee: niemand is onvervangbaar. Deze registratie van een optreden in de Hammersmith Apollo in Londen onderstreept dat nog eens. De jongeman voorziet de band zelfs van enig jeugdig elan. Alles ziet er dan ook goed uit. Het podium spuugt naar hartenlust vuur, de mannen zijn gestoken in kakelvers leer en zelfs de glimmende Harley wordt weer van stal gehaald. Toch blijkt uit veel dat de jaren zijn gaan tellen. De band leeft zich uit op eenvoudige beukers als "Metal Gods", "Heading Out To The Highway", "Turbo Lover" en "Living After Midnight", die voor zanger Rob Halford nog enigszins te behappen zijn." (Robert Haagsma, Lust For LIfe; 4 uit 5 sterren)
"Als je niet wist dat hij in 2001 overleed, zou je vermoeden gitaarvirtuoos Chuck Schuldiner (Death) te horen. In deze Duitse band komt zijn erfgoed tot leven. Een groot technisch superlatief, geheel nieuwe standaard binnen deathmetal." (Oor)
Opvallend licht en ruimtelijk opgebouwd industrial-dance-album; Het element aggressie heeft een kleinere rol dan normaliter ten faveure van aan Orbital refererende veellagige en -kleurige vervlochten electronische klank- en ritmepatronen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
