‘Tasmania’ is pessimistisch en paradoxaal genoeg ook hoopvol. We worden aan het lot overgelaten van deze planeet door toedoen van de mens met al zijn kwalen, terwijl deze op markante wijze verheerlijkt worden. We halen voldoening uit onze zonden en zo blijven we uiteindelijk in deze cirkel ronddraaien. Het album is een weloverwogen concept, net zoals de betekenis van de teksten minder lukraak zijn, desalniettemin zijn deze nog steeds overheersend surrealistisch tot op het dadaïstische af. Instrumentaal is Pond vernuftiger, zonder dat de band z’n speels, ondeugend kantje verliest en zo dus zijn charme blijft behouden. Pond typeert zich door bezorgde zorgeloosheid en een fijne dosis humor, maar al lachend zegt een zot de waarheid. Pond transformeert tot hofnar van de alternatieve muziek met ‘Tasmania’. (IndieStyle)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
