"De Poolse band Amarok werd in 1999 opgericht door gitarist, multi-instrumentalist en zanger Michal Wojtas en gitarist Bartosz Jackowski. In de volgende 25 jaar onderging Amarok de nodige muzikale wendingen. In het begin overheersten de invloeden van onder meer Mike Oldfield (de naam van de band is de titel van een Oldfield-album) en Pink Floyd. De samensmelting van progressieve rock, ambient en ethno is verder doorontwikkeld op “Hope”. Het is tevens het laatste hoofdstuk van een trilogie. Een van de muzikale hoogtepunten is “Insomnia”, waarin angst en depressie de boventoon voeren. Het doet denken aan het vroege werk van Pink Floyd, maar dan met de moderne twist van Amarok. De zang is perfect en het geheel wordt bekroond met een mooie gitaarsolo. Andere topper is “Don't Surrender”, dat het verhaal vertelt van het aangaan van elke uitdaging, ongeacht de obstakels die in de weg staan, met behulp van de metafoor van water dat tegelijkertijd zachtaardig en elementair is en perfect stroomt." (AAFM's Xymphonia)
Manchester Orchestra is een band uit Atlanta die een intense, harde vorm van alt. rock maakt met invloeden uit punk en heavy metal, waarbinnen de intense, emotievolle zang van Andy Hull centraal staat. Het vijfde album "Cope" kreeg een snel vervolg middels dit "Hope". Dit album bevat uitgeklede versies van "Cope"-songs. De band is in Nederland (nog?) nauwelijks bekend en de voorgeschiedenis kennen we niet echt, maar we kunnen ons zo voorstellen dat de songs in deze intieme versies juist veel intenser klinken dan als Hulls zang omhuld wordt met vette gitaarriffs. De akoestische gitaren, piano, soms wat blazers en strijkers en minieme elektronische inkleuringen maken de songs intiem, krachtig en emotierijk.
Live-opnamen met z'n 7-koppige 1993-band, het repertoire omvat een halve eeuw: 'Languta' speelde hij al 1947 in z'n township. Hij grijpt regelmatig terug op z'n in de jaren '60 ingezette fusie van jazz en Afrikaanse muziek.
"An excellent trombonist who has not received the attention that he is due, Jiggs Whigham is in top form on this 1976 studio session, accompanied by a top-notch band, including keyboardist Rob Franken, multi-reed player Ferdinand Povel, bassist Niels-Henning Ørsted Pedersen and drummer Grady Tate. Five of the album's eight tracks are originals by the leader, with the haunting ballad "Bodge" and the funky "Owa Tagu Siam (Oh What a Goose I Am)" (in which he plays through a King Multivider) standing out. Franken switches to an electric piano for a dreamy interpretation of the spiritual "Goin' Home." Initially issued by Pausa, this recommended release was finally reissued on CD by the German Mons label nearly two decades after its first appearance." (Allmusic)
EP met 6 songs van Will Oldham en zijn groep, die zich hiervoor Palace Brothers noemden. Voornaamste verschil met de oudere platen is de verbeterde productie en een subtielere vorm van songschrijven. "Hij hopent met de inmiddels tot klassieker verworden song "Agnes, Queen Of Sorrow". De cover van Leonard Cohens "Winter Lady" is hartverscheurend. Het prachtige "CHristmastime In The Mountains" bevat de onsterfelijk mooie zin 'Should I play ball with the dogs, or should I walk away?', hetgeen de outsider die in Will Oldham schuilgaat nog eens extra bevestigt." (Henk Rijkenbarg, Heaven)
LP op CD-R. 2de album, uit 1984, van Brits avant-garde-industrial-act. Kunstmuziek zoals gepropageerd door het roemruchte magazine Vinyl: grimmige klanklandschappen met allerlei dwingende elementaire percussie vervormde scanderende stemmen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
