"Wie afgelopen zondag (febr '24) naar de Grammy’s keek, zag daar As We Speak van Béla Fleck samen met Zakir Hussain, Edgar Meyer en Rakesh Chaurasia de prijs voor ‘Best Contemporary Instrumental Album’ winnen. Voor Fleck was het al zijn zeventiende, nadat hij in 2022 met My Bluegrass Heart de Grammy voor beste bluegrassalbum won. Het is naar aanleiding van dat album dat de Amerikaanse banjospeler voor het eerst in 24 jaar weer volwaardig op tour gaat, met een begeleidingsband die toepasselijk genoeg genoemd werd naar het gevierde album. Dat Fleck een legende is binnen het genre is, behoeft dus ook geen verdere uitleg." (Dansende Beren)
"Hoewel deze echtelieden hetzelfde instrument bespelen de vijfsnarige banjo , slaan ze een verrassende brug tussen hoge en lage cultuur. Washburn beroert de snaren in de zogeheten clawhammer style van dorpsmuzikanten uit de Apalachen, terwijl Flecks geraffineerde drievingertechniek en achtergrond in funk, jazz en klassiek hem in staat stellen tot de meest vrijpostige capriolen. Zijn complexe ritmische interventies in opener "Railroad" doen de oren spitsen. Elk nummer brengt nieuwe verrassingen. Zo neemt Washburn voor "Little Birdie" een fretloze banjo ter hand, voor een spannend intro vol diep gonzende glissandi. Verderop is zelfs even de speciaal voor deze sessie ontwikkelde baritonbanjo te horen, alsmede basbanjo. In het instrumentale "New South Africa", een akoestische herinterpretatie van het Flecktonesnummer, moet Washburn flink aanpoten om haar vingervlugge eega bij te benen. Een prachtplaat, waar het plezier en de liefde voor elkaar én de muziek van af spatten." (Ton Maas, MixedWorldMusic)
Vijf sterren in Luister 671/2010: "Een van de beste CD's van 2010, met een van de beste uitvoeringen van 3 ongenaakbare meesterwerken van de 20ste eeuw. Jean-Efflam Bavouzet verenigt een lichte aanslag, à la de pianist Bartók, met grote precisie in het ritme, een ijzeren greep op de structuur, een zeer gevarieerd klankpalet en een swingende aanpak, zelfs in de langzame delen. Hij maakt duidelijk dat Bartók, zeker in zijn Tweede pianoconcert, bovenal geen representant is van zijn tijd maar vooral intrigeert om de kracht van zijn persoonlijkheid, veel meer dan Poulenc, Prokofjev, Hindemith en Sjostakovitsj, die als tijdgebonden figuren bijna verbleken naast zoveel vertoon van superieure tijdloze kwaliteit. Bavouzet maakt geen onderscheid tussen het meer expressionistische Eerste en Tweede en het bijna lieve Derde concert. De gehele Bartók is bij hem geen moderne Beethoven en geen hyperexpressieve Schönberg met geabstraheerde folkloristische tinten, maar een van levenslust bruisende vulkaan." (Emanuel Overbeeke)
"Pianist Béla Szakcsi Lakatos has a lengthy history that includes playing classical music and jazz standards as well as being the first in Hungary to explore fusion. He has also worked extensively at exploring his Hungarian heritage and turning gypsy-flavored melodies into jazz. Although one can hear a bit of Bill Evans and Keith Jarrett in his playing, much of the time Lakatos plays the piano like the folk instrument the cimbalom, a bit out of time yet swinging in its own fashion. Lakatos' originals are full of rich melodies, and the lengthier pieces on Na Dara!, particularly "8th District," are episodic, unpredictable, and intriguing. The occasional wordless vocals of Csaba Rostás and particularly his wife, Mónika Rostás, are haunting and authentic, giving this music an even stronger flavor of Eastern Hungarian music. Lakatos wraps up this continually interesting set with a stately reading of John Lewis' "Django." Recommended." (Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
