""Pyromania" is de schakel tussen de twee eerste platen van Def Leppard en het monstersucces dat "Hysteria" heet. Toch doe je het album uit 1983 tekort door het als overgangsplaat te zien. Het derde werkstuk van de Britse hardrockband combineert juist het beste van de twee werelden. Hoewel de koortjes en de keyboards het geluid behoorlijk gepolijst hebben, knetteren de gitaren nog altijd uitgelaten. Opnieuw valt daarbij op wat een geweldige producer Robert John 'Mutt' Lange was - en vermoedelijk nog steeds is. Een evenwichtskunstenaar tussen rock en pop die een bepalende hand had in de beste albums van Def Leppard. Nieuw in deze set is een aantal demo's dat zanger Joe Elliott onlangs in zijn archief terug vond. Vooral bij instrumentale "No You Can't Do That" vraag je je af waarom dat pakkende instrumentaaltje nooit verder is uitgewerkt." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren) De Deluxe Edition uit 2009 (ook in onze collectie) bevat een optreden in het L.A. Forum uit 1983. Daarvan zijn hier vier nummers aanwezig.
"Def Leppard deed ooit dappere pogingen om met iets nieuws voor de dag te komen, maar het lijkt eindelijk tot de band doorgedrongen te zijn dat daar geen hond op zit te wachten. Dus grijpt de trots van Sheffield op dit twaalfde studioalbum terug op het beproefde geluid van de jaren tachtig: veel elektronica, galmende drums en mierzoete koortjes. Wel worden op dit titelloze album de songs en de obsessieve aandacht voor details die vooral "Hysteria" uit 1987 zo onweerstaanbaar maakte gemist. De band plunderde trouwens niet alleen het eigen verleden. Na Kid Rock gaat nu Def Leppard in "Sea Of Love" aan de haal met de akkoorden van Lynyrd Skynyrds "Sweet Home Alabama" en het broeierige "Man Enough" lijkt als twee zweetdruppels op "Another One Bites The Dust" van Queen. Los hiervan blijft het geluid van Def Leppard heel herkenbaar en biedt het album genoeg vakmanschap. Er staat echter niets op wat de groep zelf - of een van de grote voorbeelden - al niet eerder deed. Of beter." (Robert Haagsma, Lust For Life)
"Grijpt duidelijk terug op de gloriedagen van 'Pyromania', maar dan niet meer zo overgeproduceerd. Vloeiende, soepel en melodisch klinkende rock; soms heel erg poppy, soms vurig rockend en soms daartussenin. Een feest der herkenning." (GJV, AS)
Gladgestreken typische jaren tachtig hardrock.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
