Ik ben begonnen toen De VoorleesExpress nog onder Vluchtelingenwerk viel. Ik hou ervan om iets te doen met verschillende culturen.
Vier jaar. Ik vond mijzelf niet geschikt als voorlezer, omdat Nederlands niet mijn eerste taal is. Toen ik op mijn dertiende uit Polen naar Nederland kwam, ging ik een tijdje naar een vrouw die mij voorlas. Vanwege papieren duurde het even voordat ik naar school kon. Ik kan niet meer achterhalen wie zij was, maar vraag me weleens af of ik dan ook in een soortgelijk traject als De VoorleesExpress heb gezeten. Het is wel mooi om nu aan de andere kant te kunnen staan.
Ik vind de zelfredzaamheid van mensen belangrijk. Taal en de beheersing daarvan zijn hierin natuurlijk onmisbaar. Ik zie vaak dat mensen die de taal niet machtig zijn, ook niet voor zichzelf kunnen opkomen of niet weten waar ze heen moeten voor hulp. Met De VoorleesExpress zijn we er vroeg bij en kunnen we de kinderen, maar stiekem ook de ouders, een mooie start bieden. Dat hoop ik althans.
Het leukste is dat je met verschillende mensen te maken krijgt, voorlezers en families. Het is maatwerk.
Fijn om te zien ook dat het verschil maakt. Als coördinator ga ik twee keer mee naar het gezin. In het begin van het traject zijn de kinderen een beetje verlegen en aan het eind meestal een heel stuk mondiger.
Mensen worden niet allemaal aangemeld op grond van hun achtergrond. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom er een taalachterstand is, zoals een moeilijke thuissituatie of laaggeletterde ouders.
En ik kom veel te weten over boeken!
Ik heb in mijn jonge jaren heel wat in Poolse bibliotheken gezeten. Een van mijn favoriete boeken was Het Molletje.
