"In Garana, zo’n zestig kilometer van Ségou bij de Niger gelegen, werd ngoni-speler Bassekou Kouyate geboren. Alsof je terugreist naar de oorsprong van de blues, zo imponerend klinkt zijn laatste album "Djudjon, L’Oiseau De Garana". En net als zijn debuutalbum "Segu Blue" (2007) is dit een instant klassieker. Je keert vele generaties terug, daalt af in een verhalende griot-traditie – want bedwelmd door subliem uitgesponnen muziek waarin parelende noten als evenzoveel sensaties landen. De ngoni wordt wel de oervader van de banjo genoemd. Subtiel omfloerst door twee ngoni-bas spelers en donszachte dum-dum percussie ontstaat een borrelende bedding waarop Bassekou vrijuit improviseert en zangeres Amy Sacko excelleert. Anno 2024 is er sprake van een Afrikaanse Renaissance in beeldende kunst, literatuur en muziek. Hoewel afrobeats en amapiano op de podia domineren, biedt "Djudjon, L’Oiseau De Garana" een welkome tegenstem." (MixedWorldMusic)
"Best een wild plan: voor hun tiende album Amatssou wilden de woestijnmuzikanten van Tinariwen hun Tuareg-blues koppelen aan Amerikaanse country. Nu leverden Daniel Lanois, Wes Corbett en Fats Kaplin hun bijdragen (pedal steel, viool, banjo) op de helft van de twaalf stukken, nogal eens in de rol van tweede viool. Want de woestijn(samen)zang en het specifieke ‘assouf’-gitaarspel bepalen ook nu de van de nodige onweerstaanbare grooves voorziene Tuareg-muziek. Tinariwen zingt in een voor westerse oren onbegrijpelijke taal over de instabiele situatie in Mali, de opkomst van salafisten, eenheid en verzet. "Amatssou" staat in het Tamashek voor ‘voorbij de angst’. Ook nu heeft Tinariwen zelf zoveel te bieden dat de conclusie gerechtvaardigd is dat ze met "Amatssou" wederom een geslaagde plaat hebben afgeleverd." (OOR)
"De stem van Ali Farka Touré, en vooral zijn onnavolgbare en zinderende gitaarspel, is nooit verstomd. De invloed van de grote Malinese zanger en gitarist (1939-2006) laat zich nog altijd gelden. De liedjes op het postuum verschenen "Voyageur" lagen in een archief waar ze nu, 17 jaar na zijn dood, eindelijk uit zijn opgediept. En ze klinken verre van stoffig: de gitarist nam de nummers op onder de beste omstandigheden, vaak als hij aan het werk was voor andere albums, En het meest verheugend: op "Voyageur" staan drie duetten met de Malinese zangeres Oumou Sangaré, een van de grootste Afrikaanse stemmen. Ze trad vaak met Touré op, maar daar bestonden geen opnamen van. Alleen al deze drie tracks geven Voyageur een historische waarde. De stemmen van Touré en Sangaré smelten magnifiek samen. Prachtig is ook het slotlied "Kombo Galia", waarin Touré een snijdende en overstuurde gitaar opvoert naast betoverende samenzang van een dameskoor." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 5 uit 5 sterren!!!)
Terug naar zijn wortels! Als zoon van de beroemde Malinese woestijnblues-artiest Ali Farka Touré had zanger-gitarist Vieux Farka Touré lange tijd de behoefte om een eigen identiteit te vestigen. Hij speelde modernere muziek dan zijn vader en vermengde de Malinese blues met funk, reggae en rock. En hij werkte samen met westerse artiesten. Toen concerttournees stopten tijdens de Covid pandemie was de tijd rijp om terug te keren naar zijn roots, oftewel de traditionele muziekcultuur van Mali. Op het album Les Racines klinkt de rijkgeschakeerde, hypnotiserende, relaxte Malinese woestijnblues waarin belangrijke boodschappen overgebracht worden aan het Malinese volk. Met zijn krachtige, meesterlijke zang en spel roept Farka Touré op tot verzoening tussen etnische groepen, goed onderwijs voor iedereen en kiezen voor vrede, liefde en eenheid. (SvdP - Muziekweb)|
"Weer een Toearegband die de akoestische en elektrische gitaren laat zoemen in de woestijnnacht, naast oerpercussie op de kalebas. De band Etran Finatawa schaart zich in het rijtje Tinariwen, Toumast en Tamikrest, met weer een bijzondere plaat. "The Sahara Sessions" is 's nachts opgenomen in een tent, in de woestijn van Niger, leefgrond van de nomadische Woodabe en Toeareg. Door oorlog, islamisme en gewelddadig separatisme is de politieke situatie voor de nomaden in de Sahellanden dramatisch. Etran Finatawa roept dus ook op tot eenheid, in bijvoorbeeld "An Mataf Germanawen", dat begint met mystieke, trillende bluesakkoorden en basaal handgeklap. Ontroerend is het nog enigszins hoopvolle lied "Bakuba", met percussieve en vocale medewerking van een flink klasje Toearegkinderen. Maar steeds is de dreiging te horen, in de donkere, puristische woestijnblues van de band en in de breekbare zangstemmen, de onderhuidse vrees voor wat nog komen kan. Prachtige muziek levert die ellende dan weer wel op." (Volkskrant)
""Diré" is het derde album in vijftig jaar van de Malinese kamelngonispeler, gitarist en zanger Idrissa Soumaoro. De inmiddels eenenzeventigjarige muzikant, die op zijn tweeëntwintigste naar Diré vertrok om er les te geven. Behalve Idrissa's liefde voor de Noordmalinese stad Diré, vlak bij Timbuktu, die hij bezingt in het openingsnummer Diré Taba, is er met het nieuwe album ook iets tragisch aan de hand. De productie van "Diré" ging van start in 2012 onder leiding van Marc Antoine Moreau. Na zijn overlijden in 2012 werden de opnames niet afgerond. In 2023 hebben leden van de band van Amadou en Mariam, onder wie drummer Ivo Abadi, geholpen het interessante en louterende karwei alsnog af te maken. Een album met een melodieuze sound, opgezet door Marko, met veel zwierig ouderwets keyboardspel uit een vervlogen Malinees tijdperk, dat in dit huidige tijdsgewricht van rampzalige West-Afrikaanse politieke schermutselingen ronduit tijdloos aanvoelt, als een verkwikkende desert breeze." (MixedWorldMusic)
"Bombino aka Oumara Moctar, is een Tuareg, afkomstig uit de woestijnen van Niger. Hij maakt desert blues, en won al eens een Grammy nominatie in de categorie wereld muziek. In verschillende media wordt hij omschreven als een gitarist met referenties naar Jimi Hendrix, John Lee Hooker en Jimmy Page. Ik weet niet waarin ze dat horen maar de gitarist die Bombino is, is geen klassieke blues gitarist. Zijn stijl van spelen heeft meer invloeden van de Arabische muziek vermengt met invloeden vanuit Afrika, echte wereld muziek dus. Als je dan toch een referentie naar de blues wilt maken dan denk ik aan de Hill county blues, die stijl kent ook die lange repeterende tonen en ritmes, die repeterende ritmes hoor je ook terug op dit album Sahel. Als strijder voor de rechten van de Tuareg, een nomaden stam, die zich van de landsgrenzen weinig aantrekken en daardoor in vele landen in de Sahel worden de Tuareg gediscrimineerd. Bombino neemt het voor hun op, hij is hun spreekbuis." (Bluesmagazine)
"De Malinese gitarist Solomane Doumbia legt op dit album een link tussen de muziek van Mali en die van Nigeria. Bovendien is het een eerbetoon aan de Malinese musicus Tidiane Kone, die hem in dat opzicht vooruit ging. Maar hoe fraai ook, mede door de zang van Rokia Kouyate en Mahamadou Sidibe, de link met Fela’s afrobeat is toch niet echt te horen. Daarvoor is de ritmiek te kalm. De door Oumar Kouyate bespeelde djeli n’goni geeft in combinatie met Doumbia’s gitaar juist een onmiskenbaar Malinees karakter aan dit album. Hoewel de zang uiteraard anders klinkt dan die van Salif Keita, doet het qua sfeer aan Salif denken, wat niet verwonderlijk is omdat Doumbia als arrangeur en percussionist aan diverse van zijn albums meewerkte. Fraai zijn onder meer Diarabi en het meer ritmische Nekela, met sterk percussiewerk van Drissa Bagayoko. Het album besluit met een knaller, waarin de sfeer van afrobeat toch nog enigszins doorklinkt." (Rik van Boeckel, MixedWorldMusic)
"Kel Tinariwen is an early cassette tape recorded in the early 90s that never received a wider release, and sheds new light on the band’s already rich history. In the summer of 1991, four members of Tinariwen travelled to Abidjan in Ivory Coast to record the band’s first official release, Kel Tinariwen. They were Abdallah Ag Alhousseyni, Hassan Ag Touhami aka ‘Abin Abin’, Kedou Ag Ossad and Liya Ag Ablil aka ‘Diarra’. The project was the brainchild of Keltoum Sennhauser, who grew up partly in Bamako, partly in the Kidal region of north-eastern Mali. Keltoum became deeply involved in the Touareg struggle for freedom and self-determination and saw music in general and music of Tinariwen in particular as an essential part of that struggle. Kel Tinariwen was never heard outside of the local community that traded cassettes back in 1991 – an activity that was important to the movement, as Keltoum explains: “I think the cassette played crucial role as a tool of communication". (monorailmusic.com)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
